Terug in Indonesië deel 2

Na het ontbijt met veel nasi, jackfruit en kortgekookte hardgekookte eieren gaan we met gids Youdi om de tafel. Ons eisenpakket luidt: op tijd, ruim voor de avondstond, moeten we bij ons volgende hotel Sumba Nautil Resort zijn, alwaar we dan voldoende kunnen genieten van de uitbundige luxe die het hotel ons zal bieden. Youdi willigt de eis in. Fluks stappen we in het busje met een maximumcapaciteit van 16 personen. Al hobbelend over weggetjes met kraters belanden we bij rijstvelden en een waterval. De waterval maakt deel uit van een irrigatiesysteem. We stappen langs een kanaaltje naar de voet van de waterval. Enkele dapperen onder ons wagen hun leven door over een smalle betonnen richel langs de waterval te lopen. In de richting van het gapende gat in de berg, waar het water uit gutst. 
Op de terugweg naar het busje delen we snoepjes uit aan de kinderen die beneden met pa, ma, ibu en tantes onderaan de waterval spelen en eten. De kinderen zijn dolenthousiast en een meisje laat zelfs haar bord met rijst ervoor vallen. We schrikken. De hond niet, die geniet van haar gevallen maaltijd.

Van de schrik bekomen vervolgen we onze weg naar een duo-dorp. In het hoogste dorp hebben we een prachtig uitzicht en zien we opnieuw de graven staan. We horen hoge kreten en lopen op het geluid af. Daarliet we mannen bezig met de vervanging van een deksteen van een graf. Door een brand is die steen gaan splijten en werd een gevaarlijk ding. Met een zelfgemaakte hefboom van boomstammen proberen de mannen de steen op te tillen en op te schuiven. Wat helaas niet lukt... een boomstam breekt doormidden. We kunnen niet veel helpen en lopen maar door. Daar zien we het tweede dorp liggen: een duidelijk herkenbare structuur weer met huizen en hun kenmerkende alang alang daken rond graven. Bij vertrek uit het dorp laat Carla zich verleiden tot aankoop van twee zelfgemaakte armbandjes van touw. Die zal ze misschien nooit meer af doen...

Op weg naar een lokale markt! Het wordt een korte stop om cadeautjes te kopen voor een volgend dorpje. Youdi koopt wat ondefinieerbare kruiden, de rode tegenhanger van onze pruimtabak en een zakje wit poeder. Dat laatste beschrijft Youdi als een middel dat verdovend werkt en wat de bevolking zeer waardeert. Hij gebruikt het liever niet, niet goed. We kijken elkaar veelzeggend aan.
Laten we het maar verwerken in een restaurantje om te lunchen. Youdi brengt ons naar een heel gezellig bamboe-restaurantje met pizza oven! We kiezen toch maar voor traditioneel Indonesisch. Heerlijk, we smullen!

Onze volgende stop is een oud grafdorpje hoog op een berg. Voor de entree moet betaald worden. Na een enorme klim komen we op een prachtig uitkijkpunt terecht. De omgeving is werkelijk mooi en we kunnen het dorp goed overzien. Maar helemaal aan de top zijn we nog niet. We horen het inmiddels bekende geschreeuw van varkens boven ons en Judi vertelt dat boven een begrafenisceremonie aan de gang is. Verder naar boven gaan is niet zo gepast. We dalen dus weer af en we horen na een tijdje ook het geschreeuw niet meer.

Het is tijd om naar het hotel te gaan. Over een hobbeldebobbel weg met kuilen en stenen rijden we richting het hotel. Aan het eind van deze weg doemt het hotel voor ons op. We krijgen een vrolijk welkom van de Frans-Algerijnse eigenaar en krijgen een lekker glas ananassap aangeboden. Heerlijk! Dit drankje zullen we nog vaak bestellen!!

We leren de eigenaar steeds meer kennen, ook zijn levensloop, droom in Sumba en zijn gezin. Het resort is haast zelfvoorzienend: groenten en fruit worden er verbouwd, dieren worden gehouden en het water wordt zelf gefilterd. Datzelfde water wordt ook beschikbaar gesteld aan de bevolking, die dat met tankjes en emmers elke ochtend komt ophalen. Helaas kampt de eigenaar met personeelsgebrek -gelukkig helpen zijn vrouw en jonge kinderen mee- waardoor hij voor de volgende dag geen lunch kan verzorgen. We vragen Youdi om te zorgen voor lunchboxen.

Na ons te hebben geïnstalleerd in de drie huisjes gaan we avondeten in het resort. Met een bijzonder boekingsysteem hebben we het menu besteld: via een whiteboard met magneetjes :-). Het eten is heerlijk!
Moe en voldaan gaan we de nacht in.

De nacht blijkt een avontuurlijke nacht te worden.
Door onduidelijke factoren valt het slot van de badkamerdeur in het huisje van Alfons, Carla en Maikel in het slot. Alfons merkte dat al op toen de deur niet meer openging. Maar waarschijnlijk veronderstelde hij dat de deur wel een keer spontaan open zou vliegen. Waarom zou je je er dan nog druk om maken. Carla werd er later echter door verrast.
Veel getrek, geduw, stemverheffing en getuur naar een afgebroken sleutel in het slot leidde niet tot het gewenste resultaat. De deur bleef dicht. Maikel klom behendig op de kast om via de open doorgang tussen badkamer en woongedeelte de badkamer in te springen. Maar het was wel 3 meter hoog en ook al is hij een superlenige spierbundel, een gebroken enkel is niet echt de bedoeling.
Zat er nog wat anders op? Nee, er zat niks anders op dan in het gitgitzwarte duister het resort te doorkruisen om een verder gelegen toilet te bezoeken.
Gewapend met een lampje en begeleid door Alfons trotseerde Carla meerdere malen insecten, slangen en andere onzichtbare gevaren.
Na een doorwaakte nacht togen Carla en Alfons om 6 uur naar de receptie om de eigenaar op te wachten. Deze was bekend met de afgebroken sleutel in het slot en was ook eerder van plan geweest om het slot te maken. Voor nu was er wel een oplossing: om half 8 zou iemand komen helpen.

En hoera, die kwam! Met een trapje klom de jongen in de plafondbalken en slingerde zichzelf als een aapje de badkamer in. Binnen enkele seconden vloog de deur open. Natuurlijk had onze Maikel dit ook gemakkelijk gekund. Maar ja...

De badkamer bleek deze ochtend ook in huize Schramm, afdeling Dordrecht, een centrale plaats in te nemen. Eric had na een douchebeurt een zwembad gecreëerd in de badkamer. Een waar paradijs om zijn nieuwe snorkelset uit te proberen. Tip van Marietta: hang het douchegordijn in de douchebak, doe het ook goed dicht, voordat je het water vrijelijk rond spettert. Eric verscheen dus later bij het ontbijt, omdat hij nog wat dweilcorvee moest doen...
Het ontbijt werd geserveerd door de Algerijns Franse baas. Dit ontbijt mocht er zijn! We begonnen met twee soorten meloen; daarna een geroosterde boterham en een broodje, jam, roomboter en eieren scrambled, hard-of zachtgekookt, koffie, thee en de overheerlijke ananassap. Om 10 uur werden we door Youdi(Ama Youdis) en Marten opgehaald om naar jaja .....een kampung te gaan en wel Wai Galli te gaan. Wederom een mooi uitzicht, aardige mensen, etc. Oh ja, Wai Galli is de oudste kampung in deze buurt en Marietta en Eric kochten er een zachtstenen beeldje. Daarna vertrokken we naar kampung Prai Goli. Vanzelfsprekend een prachtig uitzicht, enz. Daar werd ons de werking van een rontok (rijstmachine) uitgelegd. Toen was het tijd om te gaan lunchen. Bij het busje aan het begin van een strand werden we getrakteerd door Youdi, in Tupperwarebakjes, op een lunch. We lieten het ons goed smaken. De diverse honden kregen de restjes. Daarna gingen we via de zeer hobbelige weg terug naar het hotel om ons om te kleden voor het bezoeken van de stranden bij het hotel.
Toen we op het strand aankwamen, overviel ons het Bountygevoel. We hadden echt het idee dat we er kapitein Jack Sparrow zouden ontmoeten. Wauw! De groep verdeelde zich in twee groepen: de waterratten en en de sportievelingen. Vreemd genoeg waren de oudjes, de Schrammen, de sportievelingen. De waterratten sprongen de zee in om zich daar te laven. Na een kwartiertje ging dit groepje via een bergwand naar boven richting strand 2 en de sportievelingen gingen via een soort bergpad. De twee groepen ontmoetten elkaar vlakbij beach 2. Ook daar weer een schitterend strand. De sportievelingen gingen richting strand 3, terwijl de waterratten zich uitleefden op beach 2. Beach 3 zag er verlaten uit met een gigantische kuil. Zouden er dan toch Duitsers zijn? Aber nein! Onderweg naar strand 4 stond Marten halverwege de route de sportievelingen vrolijk toe te wuiven. Deze vervolgden hun weg, alleen werd de tocht wel wat moeilijker. De sandalen van Marietta begaven het spontaan onder het toeziend oog van uitgemergelde paarden, geiten en honden. Uiteindelijk werd strand 4 gevonden en ......geen waterratten! Waar waren ze nou? Opeens kwam er bij Alfons een appje binnen met de tekst:”Waar zijn jullie? Wij zijn terug naar het busje.” Pfffff, zijn dit nu de jonkies? Okee, de sportievelingen konden de zware weg opnieuw nemen, maar dan terug. Bij de bus van Martin stond de nerveuze gids die net bekomen was van een paniekaanval. Hij slaakte een zucht van verlichting. Hij hoefde nu niet meer de organisatie te melden dat ie de helft van party Jansen was kwijtgeraakt. Toen echt iedereen in het Toyota Hiace-bus zat, konden we hobbelend terug naar het hotel, waar we aan de Bintang gingen.

De sportieve waterratten namen natuurlijk nog een  heerlijke duik in het zwembad, dit terwijl de sportievelingen (pfff) slechts nog op hun stoel achter een bintang wilde blijven hangen. Marietta had nog wel een redelijk excuus haar schoenen waren kapot gegaan tijdens de volgens haar barre tocht langs de bounty stranden en moest daarom wel blijven zitten, .......tuurlijk.
Rond 19.30 uur stond onze tafel weer keurig en mooi opgedekt klaar voor het avondeten. Marietta, Eric, Alfons en Marc wilde graag kambing eten dat was geen probleem volgens de eigenaar, hij heeft speciaal voor hun (en oké ook voor een viertal andere gasten) een jong geitje geslacht. Ze hebben gesmuld van hun kambing en geen stukje vlees overgelaten dus in ieder geval geen verspilling. Carla en Maikel hebben een kip om zeep laten helpen en hier heerlijk van gegeten. Na het eten hebben we met elkaar nog heerlijk koffie/thee gedronken en genoten van deze mooie rustige plek.
Hierna zijn we teruggegaan naar onze huisjes, waar zoals elke avond wierook voor de deur lag en er binnen was er gesprayd tegen de muggen.
Bij aankomst bij onze huisjes werden we verwelkomd door gekko’s en tjitjaks, hartstikke nuttige en leuke insectenjagers. Een rustige nacht daar waren we allemaal aan toe.









Verstuurd vanaf mijn iPad