Terug naar Indonesië deel 14: Van Flores via Bali back home

10 augustus: Afscheid van Flores - terug naar Bali

Vandaag nemen we afscheid van het wondermooie Flores. We zijn na een prachtige tocht over het eiland beland in de kop van ‘De Slang’, zoals Flores ook genoemd wordt. “In de vorm van het eiland, maar ook in de wendingen van de wegen met de vele haarspeldbochten, herken je de slang”, vertelde Riski aan het begin van de reis. Hij woont zelf in de kop van de slang, Labuan Bajo.

We nemen ook afscheid van onze begeleiders: gids Riski en chauffeur Agus. En dat doet ons wel wat, we hebben veel en zoveel moois met hun meegemaakt. Riski heeft ons met ‘zijn’ eiland kennis laten maken en hij heeft zo goed mogelijk alles willen vertellen. Agus heeft ons veilig overal naar toe gebracht - een geweldige prestatie over deze wegen! Fijn dat ze allebei Engels spraken, waardoor we ook goed contact konden maken en hebben. Gelukkig verzorgen zij beiden onze transfer naar het vliegveld van Labuan Bajo, dat dichtbij het hotel Sunset Hill ligt.

Bij het afscheid is Riski emotioneel. Hij kan bijna niet praten. Eerder had hij al gezegd dat hij het waardeerde dat we oprecht geïnteresseerd waren in het land, de mensen zelf en dat hij en Agus het fijn vonden dat we hun het gevoel gaven dat ze tot onze groep hoorden (natuurlijk!!!). Dat was uniek voor hem. 

Riski wil geen afscheid nemen: “ ‘till next time!” Na omhelzingen zwaaien Agus, met het Feyenoord-petje op, en Riski ons uit.

Onze vlucht met NAM-air is niet om 11.35 uur maar om 11.10 uur. De luchtvaartmaatschappij verrast ons positief. Marc en Maikel hadden aan het begin van onze reis alle recensies over NAM-air verzameld en die waren niet best. Regelmatig smeten de heren de sappige quotes van verbijsterde ex-reizigers het busje in. We waren op het ergste voorbereid...

Nergens voor nodig! We checken in en we stappen het kleine vliegtuig in. Opnieuw hebben sommigen van ons stoelnummers op de eerste rijen. Maar nu zijn het stoelen in ... de business class! Als vette luxepaarden zitten Alfons, Carla, Maikel en Eric in ruime stoelen. Alleen de werkpaardjes Marc en Marietta reizen in de economy class (wel in golden seats, waar ook veel beenruimte is). Het vorstelijke viertal wil nooit meer anders reizen en ook jaloerse Marc zal vanaf nu business class boeken. Marietta blijft gelukkig gewoon en eenvoudig.

In elk geval zijn we bijzonder tevreden over NAM-air en de landing op Denpasar verloopt prima.

Het is heel druk op de weg naar Sanur, maar toch arriveren we vroeg in het vertrouwde hotel Respati in Sanur. We keren weer terug naar de plek waar onze reis startte. Gelukkig krijgen Alfons, Carla en Maikel nu een ruimere kamer aan de kant van het strand en zwembad. Ook de anderen hebben superkamers met... een zalige douche!

Dit is het begin van de laatste dagen in Indonesië. We kiezen ervoor om volledig te relaxen: zon, zee, strand, wandelen, luieren, winkeltjes bekijken, lekker eten. 

10-11-12 augustus: Bali - Sanur

Zo wandelen we met z’n allen langs het strand richting het hotel waar we 5 jaar geleden zaten (Mercure). Een behoorlijke tippel onder de hete zon. Na een kleine lunch splitst de groep zich op. Marc, Eric en Marietta gaan terug via de winkelstraat en de anderen lopen de strandweg terug. In de winkelstraat zijn giga veel toeristische winkeltjes met alle dezelfde verkoopwaar: hoedjes, beeldjes, magneten, doeken, slippers, shirts... een wereld van verschil met Sumba en Flores ;-).

Marc is op zoek naar de vrouw die ons 5 jaar geleden in haar kraampje vertelde dat zij graag met een (rijke) Nederlander wilde trouwen. Hij zou haar hier al gezien hebben. Maar helaas, haar kraampje is gesloten. 

In de avond eten we in onze favoriete restaurant Warung Samping. Lekker en goedkoop :-). Dat is bijzonder in Sanur... daarna dineren we namelijk tweemaal een tikkie duurder en zijn we snel een paar miljoen verder.

Overdag aan het strand is het luieren wat de klok slaat. Op de ligstoelen ligt een enkeling van ons te bakken of zitten we te genieten van kripik en kroepoek en drankjes of volgen onze ogen de aanhankelijke honden op het strand. Sommige honden gaan gewoon op een ligstoel liggen, wanneer de toerist hem verlaten heeft!

Ook verwonderen we ons over sommige tattoogetakelde toeristen.

Om het relaxen helemaal af te maken, staat in Sanur opnieuw body massage op het programma. Tot twee keer toe! Alleen Marc en Marietta willen aan hun lijf geen polonaise. 

Respati is een heerlijk rustig en mooi hotel. Goede kamers (eigenlijk bungalowtjes), prachtige tuinen met bloemen, bomen, vogels en heel vriendelijk personeel. Helaas staat naast het hotel een luidruchtig hotel. Keiharde muziek, de hele dag en tot ‘s avonds laat en bouwwerkzaamheden, ook tot vroeg in de nacht. Zo jammer voor Respati... en voor het drietal dat haast eerste rang zit.

13 augustus: Klaar voor vertrek

Om 4.51 uur worden we eerder wakker dan voorgenomen. Regen! Klaterend water! Aanhoudend stort de regen op de huisjes en binnen no time staan de tuinen en paden van Respati blank. De regenbui stopt pas na ruim twee uur.

Wanneer we opstaan, zien we dat de meeste regen is weggezakt. De veger heeft om 6 uur gewoon zijn dagelijkse ronde gedaan en Marietta hoorde hem de plassen leegvegen. 

Het wordt een extreem hete dag met een vochtige warmte. Gelukkig zijn we hier normaal gesproken niet in de regentijd. Alleen Eric vindt het lekker klam :-). Overal zijn tuinmannen bezig de bougainville-bomen te snoeien en de vele bladeren en bloemen die door de regen op de grond terecht zijn gekomen, weg te halen.

Onze laatste dag in Sanur verloopt een beetje bijzonder. We vliegen pas om 20.00 uurvan Denpasar naar Singapore en onze transfer is om 16.30 uur. Dat betekent dat we nog een dag kunnen besteden, maar waaraan? 

Ach, een luxeprobleem... we vervolgen onze luieractiviteit (leuk woord trouwens) aan het strand, onze slenterpartij langs winkeltjes en laten ons weer pitjit-en. 

Alleen Marc vult zijn dag nuttig door zijn bier-onderzoek naar een volgende fase te trekken. Hij wordt ‘s middags echter gestoord in zijn werkzaamheden. Zijn kamer is een dagje bijgeboekt om de koffers en tassen van de uitcheckende Alfons, Carla, Maikel, Eric en Marietta te kunnen stallen. Die kamer ontploft door de vele mensen en spullen die her en der neergezet worden. Een ware invasie! En het is al zo warrem!!

Om 16.30 uur stappen we voor de laatste keer in een busje. Nu gaat ‘ie naar het vliegveld van Denpasar.

Bij de controle van de ruimbagage wordt Marc eruit gepikt. Hij moet zijn muggenracket afgeven en achterlaten: verboden! Bijzonder is dat Eric aan het begin van de reis ook een muggenracket bij zich had en toen had Singapore Airlines daar geen problemen mee...

Bij de handbagagecheck mag Eric zijn flesje water in de prullenbak gooien. Het gaat lekker zo!

Na een goede vlucht naar en aankomst in Singapore krijgen we opnieuw met controles te maken. Deze zijn een stuk onvriendelijker en haast bevelend van toon. Zo krijgt Marietta ‘Shoes! Shoes!’ toegesnauwd, om haar te dwingen die uit te trekken bij de controle. Maar ze maakt natuurlijk geen amok. 

De duur van de controles helpt niet echt bij de overstap naar het vliegtuig naar Amsterdam. Zeker niet als de vertrekterminal zich aan de andere kant van het vliegveld bevindt. We hebben niet veel tijd. Op een holletje dus naar de trein (een soort metro) richting de juiste terminal. Helaas hebben we nóg een trein nodig, die op een veel verder gelegen  stationnetje op de immens grote luchthaven vertrekt. We zetten een flink tempo in en Maikel is onze verkenner: op zoek naar dat stationnetje. Uiteindelijk stappen we hijgend op de trein en komen we op tijd aan bij de terminal. We kunnen meteen aansluiten en onze terugreis kan beginnen.

Nou ja, beginnen... niet meteen. We krijgen in het vliegtuig te horen dat we 40 minuten vertraging hebben vanwege het drukke luchtverkeer. Gelukkig zijn er voldoende filmpjes en liedjes beschikbaar om te zien en af te luisteren... helaas voor Marc is het echter geen business class.

De vlucht naar Amsterdam verloopt voorspoedig en sommigen slagen er zelfs in om te slapen. In het begin was er -boven water- veel turbulentie, maar eenmaal voorbij het zuidelijke deel van India werd het allemaal weer stabiel. De terugvlucht verloopt sowieso meer zuidelijk dan de heenvlucht: de route gaat dit keer over Iran (Teheran), Turkije en we passeren Roemenië (Boekarest), Hongarije (Boedapest), Tsjechië (Brno) en Oostenrijk (Wenen)...

Na een vliegreis van ruim 13 uur komen we rond zeven uur aan in Amsterdam. We merken dat we echt zijn gekleed op het Hollandse weer. We grijpen daarom meteen naar vesten in onze tassen, hahaha.

Bij de bagageband trekken we echt voor de laatste keer onze koffers naar ons toe, ze zijn allemaal weer goed en volledig aangekomen. En dan is het tijd om de gang naar huis te maken: ieder zijn/haar weegs... Alfons, Carla en Maikel met de trein richting Rotterdam/Nieuwerkerk en Marc richting Utrecht. Eric en Marietta gaan met de shuttlebus naar het Van der Valk hotel om met hun auto weer naar Dordrecht te rijden. 

We nemen afscheid van elkaar. We hebben een prachtige en indrukwekkende reis achter de rug. Sumba en Flores zijn zo bijzonder. We zijn bepakt met mooie herinneringen, soms angstaanjagende ervaringen, een lading aan foto’s en een koffer vol samengeprakte spullen en wasgoed.