Terug in Indonesië, deel 11. Van Ruteng naar Labuan Bajo over “no roads”.

Rond een uur of half zes worden sommigen van ons gewekt door een aangenaam gezang gevolgd door een gebed van de nonnen. En na een aangename douche vertrekt bijna een ieder rond 7:00 uur naar de ontbijtruimte voor een simpel en vroeg ontbijt, bestaande uit nasi en/of brood met jam en gebakken eieren die ruimschoots worden gegeven. Om 8:00 uur gaat dan de, zo blijkt aan het einde van de dag, helse rit beginnen naar Labuan Bajo. 

Na ongeveer 10 minuten stoppen we even om een fotoshoot te maken van een mooi uitzicht op o.a een sawah. Hierna gaat de tocht verder richting de grot in Liang Bua waar de Homo Floresiensis (de hobbit) gevonden is. Eerst gaan we naar een klein museum waar je hierover de informatie kan vinden en van daaruit lopen we naar de grot. Indrukwekkend! We zien hier een heel team van onderzoekers werken -> aarde (korreltje voor korreltje) bekijken, noteren van onderzochte resten, etc. Twee onderzoekers vertellen ons dat ze, na een paar maanden, nog een week hier blijven, in Bali tijdens een wetenschappelijke conferentie hun bevindingen over de ontwikkeling van ratten presenteren en daarna huiswaarts keren, o.a. naar Canada en Australië. Vanzelfsprekend vertellen ze ons wat hun bevindingen zijn, zoals dat er tienduizenden jaren geleden er op Flores al ratten waren. Enorm grote fruit etende ratten. Zo’n 50.000 jaar geleden kwamen de ons vertrouwde ratten. Zo rond de tijd dat de moderne mens op Flores kwam.  Ongeveer vanaf dat moment zijn er geen resten meer te vinden van de kleine Hobbit, de enorm grote rat, de kleine Flores-olifant en de komodovaraan die er ook rondhingen, toen de hobbit nog op Flores te vinden was. De onderzoekers ter plaatse vermoeden dat de mens dat veroorzaakt heeft! De Muizenkenner 2019 (Marietta) was bijzonder geïnteresseerd in de ratten natuurlijk.

Hierna vervolgen we onze weg via vele (haarspeld) bochten en ontzettend slechte wegen (“no roads”) naar Cancar om de unieke spinnenweb rijstvelden te bekijken. Daar aangekomen mogen we, jaja, via een ietwat steil bochtig trappetje een eind naar boven lopen. Er wordt weer een aanslag gepleegd op onze conditie. Maar als we eenmaal boven zijn, is het uitzicht wederom prachtig. En inderdaad zijn de rijstvelden daar als een spinnenweb verdeeld. Of elk stuk even groot is, blijft de vraag. Volgens Riski is elk stuk even groot, maar niet iedereen is het daarmee eens. Evenals of alle rijstvelden waarnaar we kijken als een spinnenweb verdeeld is. Riski is hiervan overtuigd, maar wij .......... Als we weer beneden zijn, nemen we eerst te drinken en kopen Carla en Alfons nog een pakje Robusta koffiebonen voor Ron en Greet. Aardig hoor. Dan stappen we weer in het Mitsubishi-busje en hobbeldebobbelen we verder. Het “werken” op iPad of telefoon is door de vele bochten en al dat gehobbel bijna onmogelijk. 

Gelukkig wordt er voor een lunch gestopt en kunnen we even normaal stil zitten. Vanwege kleine darmprobleempjes neemt Eric alleen soto, maar heeft er gelijk al spijt van. GARAM!!!!!! Veel teveel zout, zelfs zoutstrooier Maikel vindt het te zout! Ach, in ieder geval heeft het geen nadelige uitwerking op Eric zijn maag. En dan gaan we al hobbelend met bijna alleen maar bochten naar hotel Puri Sari in havenstadje Labuan Bajo. Als heel ons lichaam door elkaar gehusseld is, komen we rond 17:00 uur aan in het hotel. Wauw! Mooie kamers, minuutje lopen en dan ben je op het strand, aardig zwembad, lekkere strandbar (waar we natuurlijk wat innemen) en een schitterend uitzicht. Eric is een tijdje uit beeld, niet vanwege zijn maag, maar omdat de zonsondergang ook hier prachtig is en Eric vanzelfsprekend hier plaatjes van schiet. Schitterend. Er is zelfs een aspluim van een 95 kilometer verderop gelegen vulkaan te zien, de Sangeang! Na een waarlijk heerlijke douche gaat Party Jansen richting restaurant om daar te gaan dineren. Niet echt goedkoop, maar heel lekker EN op de juiste manier geserveerd! Eerst het voorgerecht en wanneer een ieder klaar is ermee, dan het hoofdgerecht en daarna pas het dessert. Jaja, het kan dus wel. Helaas heeft Carla weer eens sleutelproblemen en laat haar hoofdgerecht koud worden. Ze heeft zich dit keer niet buitengesloten, maar... ingesloten. Ze kon het huisje niet meer uit en de sleutel zat buiten in het slot. Gelukkig wist Maikel haar te bevrijden na een telefonische SOS van haar. 

Hierna weer naar de kamers om van een goede nachtrust te gaan genieten, want morgen gaat de reis om 8:00 uur verder naar de haven van Labuan Bajo.