Terug in Indonesie ->deel 12: avontuur en survival op komodoboot.

12 augustus 2019 - Sanur, Indonesië

Het motto  “ pluk de dag” in de zin van vroeg op staan geldt ook weer voor deze dag (dag 18 van onze reis), want om 8 uur staat de bus met onze chauffeur en gids alweer voor de deur om naar de haven van Labuan Bajo te gaan. Zelfs voor op zee staat er een vol programma gepland en het is een flink stuk varen.Wij gaan onze laatste twee dagen op het eiland Flores op zee doorbrengen, aan boord van een houten boot. Best spannend! 

Onze koffers kunnen niet mee aan boord en worden voor de nacht bij de agency gebracht. Wij kunnen alleen wat handbagage meenemen op de niet al te grote boot. Dit is de eerste uitdaging van de vele die er nog zullen volgen de komende dagen. Wat neem je mee in je handbagage? Volgens onze gids die meegaat tijdens onze boottocht op zee, hebben we alleen wandelschoenen nodig, een tandenborstel, zwemspullen en eventueel een schoon T-shirt. Mmm, daar denken de meesten van party Jansen toch iets anders over en dus volle rugzakken en tassen mee met de meest uiteenlopende survival spullen,  je weet maar nooit🤔. En terecht, zoals later blijkt...

Voordat we echt aan boord gaan, kopen we nog wat blikjes cola, sprite en bintang bij de lokale supermarkt, want aan boord is er alleen water. Voor het eten wordt gezorgd. De boot is eenvoudig, zeg maar gerust basic, niet al te groot en is alleen voor ons gezelschap, onze gids en bemanning. We ontmoeten de kapitein Ali en de 2 bootsmannen. Wij zijn dus met 10 personen aan boord. 

Eenmaal aan boord geklommen/gehesen door de bemanning wijzen ze ons de slaapplaatsen. Dit blijken 2 even grote, maar ook hele kleine warme en klamme ruimtes (een kooi niet meer dan dat), waarvan één met 4 slaapplaatsen en één met 2 slaapplaatsen waar Marietta en Eric hun kampement opslaan. De bemanning en onze gids zullen slapen op het dak, op de vloer en op de banken.  We zetten onze tassen in de ruimtes die nu gelijk vol staan en er helemaal geen bewegingsruimte meer is, maar ach dat mag de pret niet drukken. Pfff, welke pret, denkt Marietta... We gaan zitten onder een afdakje op 2 banken en de bootreis kan beginnen. De zee is rustig en het uitzicht is aan beide kanten echt zo fantastisch, we genieten hier weer van.  We varen allereerst naar het eiland Rinca. Dit blijkt ongeveer 4 uur varen en als we daar aankomen gaan we via overstapjes op de diverse aangemeerde boten van boord en dit lukt prima.  

Direct bij aankomst op Rinca zien we buffels in de schaduw bij een modderpoel, herten en veel makaken die daar rondrennen. Leuk om te zien (op afstand) hoe deze slimme diertjes op allerlei manieren aan eten proberen te komen (lees, vooral weten te stelen). 

Onder begeleiding van een ranger die al zijn hele leven op Rinca woont gaan we op pad, voor een wandeltocht van ongeveer 45 minuten op zoek naar de Komodovaranen. De Ranger kan ons veel vertellen over de varaan en andere dier/plantensoorten op Rinca in voor ons prima verstaanbaar Engels. Vooraf vertelt de ranger wat we kunnen zien op het eiland als we geluk hebben natuurlijk, want de dieren leven er allemaal in het wild en worden niet gevoed. We kunnen naast de komodovaranen, buffels, herten en makaken ook de wilde witte zwijnen en een aantal gifslangen (waah liever niet, laat deze maar zitten onder hun steen of zo) tegenkomen. Als we op pad gaan komen we al snel diverse varanen tegen. Wat een indrukwekkend gezicht en wat zijn ze groot! Een geweldige ervaring om deze enorme reptielen zo dichtbij te kunnen zien. De ranger laat ons ook o.a. de nesten van de varanen zien en vertelt veel over het nestgedrag en het opgroeien van kleine varaantjes. Niet zonder gevaren... Het is hartstikke leuk om al deze informatie te krijgen. In samenvatting vertelt hij o.a. het volgende: De komodovaraan is de grootste hagedis ter wereld en kan wel tot 3 meter lang worden. Op het eiland Rinca is de verhouding tussen vrouwelijke en mannelijke varanen 1 op 3. Rond de leeftijd van 7 jaar zijn de vrouwtjes vruchtbaar en hebben de vrouwtjes het dus voor het uitzoeken, aangezien ze in de minderheid zijn. In een gevecht (waarin de mannetjes elkaar wel verwonden maar niet doden) wordt bepaald welk mannetje met het vrouwtje mag paren. Hierna graven de vrouwtjes dan meerdere nesten, maar ze leggen slechts in één nest zo rond de 30 bevruchte eieren in de maanden juli/ augustus. Na 7 of 8 maanden komen de eieren uit en alleen de sterkste (meestal rond de 10 varanen) overleven de klim uit het nest; de anderen worden onderweg al opgegeten (ook door hun broertjes of zusjes). De overlevers klimmen in een vijgenboom waar ze de eerste 3 jaar van hun leven blijven zitten. In de boom leven deze jonge varanen van  insecten, kleine reptielen, vogels of elkaar. Uiteindelijk overleven er meestal 3 tot 5 uit een nest en soms ook geen. 

De varaan kan zo rond de 30 - 35 jaar oud worden, maar als er voldoende voedsel is ook soms wel 50 jaar.  De komodovaraan staat bovenaan de voedselketen en doodt zijn prooi door een beet in bijvoorbeeld een poot van een hert of buffel. Het speeksel van de varaan zit vol met bacteriën en door de beet komt dit in de bloedbaan van de prooi, binnen enkele dagen (een hert) of enkele weken (een buffel) overlijdt de prooi dan aan een bloedvergiftiging. En de varaan wacht gewoon af. De varaan heeft een uitstekende reuk (5 km afstand!) en kan hiermee karkassen makkelijk opsporen. De varanen leven solitair maar een prooi wordt zonder vechten met elkaar gedeeld. De varaan is een bedreigde diersoort en komt alleen nog op enkele eilanden van Indonesië voor. Vooral het verdwijnen van voedsel voor de varaan, waar de mens die ook op herten en buffels jaagde een grote bijdrage in heeft gehad, heeft ervoor gezorgd dat de varanen op de meeste plaatsen zijn uitgestorven. Sinds 1996 hebben de komodovaranen een beschermde status.

Na een toer van 45 minuten in de hitte waar we diverse varanen hebben gezien, weer een geweldige ervaring rijker, gaan we terug naar de boot.

De bemanning heeft een heerlijke Indonesische lunch voorbereid voor ons. We smullen! 

Riski heeft een verrassing voor ons in petto: een wandeling op het eilandje Padar! Het staat niet op het programma van Van Verre dat we kennen, maar ach, we zijn er nou toch! Riski vertelt wel dat het waarschijnlijk minder geschikt is voor Marietta (“a climb and many steps”) en dat is voor haar meteen genoeg om Padar links te laten liggen en op de boot een boekje te gaan lezen. De anderen springen breed lachend en zwaaiend, gewapend met flesjes water, de steiger van Padar op voor de wandeling onder leiding van Riski.

Och onwetenden... Het wordt een helse tocht voor het opgewekte vijftal. 

Toeristen begeven zich onder een brandende zon in drommen naar de eerste trap. Een gezette Indonesiër met ghettoblaster zweept met raps zijn groepsgenoten op. “This is heaven, Indonesia!” Om verlost te zijn van de herrie versnellen Maikel, Carla, Alfons en Marc de pas. Eric blijft wat vermoeid hangen. (Eric: “Ik verdeel mijn krachten natuurlijk”.) Als eersten bedwingen ze de trap. De verzengende hitte zorgt ervoor dat ze deze krachtinspanning moeten bezuren. Water, water, is het enige waar ze aan kunnen denken. Als ze naar boven staren zien ze nog veel stenen treden. 

Bung Alfons vindt het welletjes en weigert al snel de trappen verder te bestijgen. Hij gaat op een verdord duinplateau van het uitzicht genieten. De vier overgebleven musketiers wensen van geen wijken te weten en stappen driftig door onder aanvoering van Maikel die de trappen in forse draf beklimt. De zon brandt en brandt en de stenen treden worden onregelmatiger. Vlak onder de top houdt de trap op en moet men over rotsen klauteren. Het moment voor Marc (de laatste van de Van Rossum clan) om het voor gezien te houden. Het dappere drietal Maikel, Eric en Carla slaagt erin om de top te bereiken. Wat ze daar zien, valt met geen pen te beschrijven. 

In de schaduw van het enige boompje dat op de top staat, kijken we onze ogen uit. We bevinden ons precies tussen de eilanden Rinca en Komodo. Het uitzicht is adembenemend en dat terwijl we na de klim al niet erg veel lucht meer over hadden. Of water... Maikel had zijn watervoorraad al lang en breed naar binnen geslokt. 

Ook Padar zelf mag er zijn. We maken schitterende foto’s van de lagunes die Padar te bieden heeft. Op de top van Padar zien we in ons boompje een piepklein vogeltje. Volgens Carla gaat het hier om een mus 😳.

Daarna volgt de afdaling over de “no roads” van Padar. Met enige doodsverachting nemen we de eerste meters. Wij snappen wel dat dit niet in ons oorspronkelijke programma is opgenomen. (Dan had je net zo goed een enkele reis Padar kunnen boeken). Het lukt het stoere drietal om samen met Riski de afdaling te nemen. Riski geeft vaak genoeg aan dat we “careful” moeten zijn 😂. De groep komt langzaam aan weer bij elkaar.

Marietta luiert lekker op de boot als Maikel als eerste terugkomt op de steiger. Als hij de boot inklimt, is Marietta verbijsterd. De jongen is doodop, door en door nat van het zweet, stamelt “u heeft de beste beslissing genomen ooit, by far de beste beslissing” en stort zich met een flesje water op de bank. In de verte strompelen de anderen de houten trap af en ook zij zijn volledig op. Alleen Riski oogt nog fris. Op de boot teruggekeerd zakken ze direct op de banken en ook de drank aan boord wordt meteen aangevallen. Marietta realiseert zich dat hier een topprestatie is geleverd...

Carla, Maikel en Eric zijn toe aan een plens water en nemen bij Pink Beach een duik om te gaan snorkelen. Er is wel veel te zien, maar helaas zakt al snel de zon en worden ze na een kwartier weer aan dek gehesen.

De boot gaat liggen in de buurt van Komodo-eiland. Na de avondmaaltijd, weer heerlijk voorbereid door de bemanning, trekken we naar onze kooien. We voelen plakkerig aan. Echt alles aan de boot kleeft door het zeewater en mogelijkheden om op te frissen zijn nul: het toilet annex de douche is zeer sober (0.80x1.00 in totaal). We proberen maar te gaan slapen, maar de kooien zijn benauwd en er hangt een bijzondere mix van geuren. Gelukkig wisten we van tevoren dat we ons van nachtrust niet veel hoefden voor te stellen, hihihi.

In elk geval kunnen de pijnlijke ledematen tot rust komen.

De bemanning slaapt op het dak of op de banken. We zien dat Riski met opgetrokken knieën op de vloer ligt te slapen op het matje van de bank.

Morgen stappen we aan land op Komodo-eiland. We kregen het nieuws door dat de regering heeft besloten om in 2020 het eiland een jaar af te sluiten voor toeristen om de dieren meer rust te geven en beter te beschermen. Zwaar weer voor het toerisme op Flores, vindt Riski. Hij vraagt zich af of het ook echt doorgaat. (Youdi op Sumba vond het daarentegen goed nieuws: misschien komen er dan meer toeristen naar Sumba! 😉. Tja.)

Foto’s

10 Reacties

  1. Bep Jansen den Braasem:
    12 augustus 2019
    Weer een geweldige ervaring erbij. Groetjes aan allemaal, ma
  2. Marietta:
    12 augustus 2019
    Jazeker Bep, die kan ook weer van onze bucketlist af! 😉😊
  3. J Schouten:
    12 augustus 2019
    Jullie hebben weer veel moois gezien geniet er de laatste vakantie dagen maar van groetjes Jasper.
  4. Alfons Schramm:
    12 augustus 2019
    Dank je Jasper. We hebben enorm genoten en doen dat nog steeds. Gr. Eric
  5. Alfons Schramm:
    12 augustus 2019
    Dank Jasper,
    Morgenmiddag weer richting Singapore en daarna Schiphol
  6. INA:
    12 augustus 2019
    Weer genoten van dit verslag. Zo krijg je zin om daar ook eens heen te gaan. Nog veel plezier verder.
  7. Alfons Schramm:
    12 augustus 2019
    Ha Ina,

    Leuk om je commentaar te lezen👍👍
  8. Jeanne:
    12 augustus 2019
    Dit was dus de meest mooie, maar zeer moeilijke ervaring
    Kom aub heel terug naar holland. Hoewel, ik dacht net dat ik dood bleef. Zo n ontzettend zware onweersklap, vlak boven mijn hoofd. En er komt vanavond nog meer. Geniet van de laatste mooie dagen.
  9. Alfons Schramm:
    13 augustus 2019
    Goedemorgen,

    Bedankt en wij willen ook graag heel terug komen, hoor😜
  10. Alfons Schramm:
    13 augustus 2019
    Hoi ma. Wij leven nog. Zometeen beginnen we aan de lange reis terug