Terug in Indonesië

Maandag 22 juli 2019: vertrek naar Bali

Het is ons gelukt! Precies 3 uur voor ons vertrek met Singapore Airlines is iedereen om 08.15 uur op Schiphol en kunnen we inchecken. Alfons, Carla en Maikel zijn door buurman Ron op Rotterdam CS afgezet en hebben een snelle trein naar Schiphol genomen. Marc appt vanuit de trein in Utrecht dat hij onderweg is. En Marietta en Eric wachten de anderen op. Hun vakantie begon al op zondag met het inchecken bij Hotel Van der Valk Schiphol. 's Ochtends vroeg zijn zij met airBUSshuttle op Schiphol aangekomen.

Na het afgeven van de ruimbagage (Carla had er online weer voor gezorgd dat we waren ingecheckt) en het nemen van de gebruikelijke douanehindernissen werd het taxfreegedeelte van de luchthaven bereikt. Na het nuttigen van koffie met een broodje werd er nog één last-minute-aankoop gedaan: een onderwatercamera met "gratis" snorkelset. Ook onderwater valt er in Indonesië veel moois te zien. 

Onze vlucht naar Singapore vertrok mooi op tijd. Erg fijn, want onze vlucht zou maar zo'n 12 uur in beslag nemen. Op de gebruikelijke turbulentie boven India na verliep alles vlotjes en naar wens. Wel zo prettig als je een snelle aansluiting naar Denpasar op Bali wil halen. En dat bleek geen probleem. Op Singapore Airport kennen we de weg inmiddels en ook onze aansluitende vlucht met Silk Air vertrok op tijd. Na een rustige ochtendvlucht naar Bali was het nog even wachten op de koffers. Na onze ervaring in Medan, waar maar de helft van onze koffers op tijd aankwam, blijft het altijd weer spannend of alles er is. Nadat Marc als allerlaatste van onze vlucht zijn koffer van de lopende band mocht halen, konden we door de douane. Eerst ff een paar miljoen pinnen en dan op zoek naar een bord met "Party Jansen" erop.

In de gidsende menigte merkt Eric onze man op. Wat een drukte!

Hij brengt ons allereerst naar een winkeltje om simkaarten te kopen voor onze telefoons. Voor zes personen! De winkelier lacht breeduit en vraagt of we internet willen (ja!!) hoe lang we blijven (3 weken). Hij vraagt of we 16 of 32 Gb willen. De prijs voor 32 is relatief lager, dus wat antwoorden Nederlanders? Precies! Wij en de winkelier superblij.

Het hotel in Sanur is prachtig. Net kleine huisjes, appartementjes. Alfons, Carla en  Maikel krijgen de kleinste, Marietta en Eric de middelgrote en Marc de grootste. Heerlijke logica.

Al met al zijn we zwaar vermoeid en de douche en het bed lonken. Na wat opfrissen, diep slapen en klamboes ophangen gaan we op zoek naar een restaurantje. Warung Samping is echt the place to eat! We hebben daar heerlijk gegeten en de bintangs smaken ons ook goed. De oudere mannen blijven nog voor een toetje, de jongste moet natuurlijk vroeg naar bed en de dames gaan keurig terug naar het hotel voor een kopje  koffie en een wandelingetje op de Sanurse boulevard. 

Indonesië... Heerlijk, we zijn er weer.

Dinsdag 23 juli: op reis naar Sumba

Dinsdagochtend vroeg ontbijten, omdat we om 8:00 uur worden opgehaald door onze chauffeur. Waarom, wel, om met Wings Air naar Tambolaka in Sumba te worden gebracht. De spanning steeg toen we de vertrekhal ingingen, maar de vlucht in een klein propellervliegtuig verliep goed EN we kwamen op tijd aan!!! Wachten op de bagage? Nee hoor, op een minibagageband was de bagage er binnen 10 minuten. Wauw! En dan naar buiten lopen. 

Ama Youdis, zeg maar Judy, onze gids staat ons al op te wachten samen met chauffeur Martin. Geen in plaats van rustig bij te komen in het hotel, vertelt Judy dat we dorpen gaan bezoeken. Ach ja, je wilt wat zien of niet. In het mooie Toyotabusje probeert een ieder om op internet te gaan om wat te kunnen plaatsen of iets dergelijks.  Ai, wat blijkt? Deze kaart werkt NIET op Sumba😡. Kortom dus weer een simkaart kopen of anders afhankelijk blijven van WiFi en dit laatste is zeer onbetrouwbaar en nog vaker afwezig zo blijkt op Sumba.   Nou, dan maar eerst gaan lunchen🍽. De lunch smaakt ons goed en nadat sommigen een sanitaire stop hebben gepleegd en Carla kroepoek gekocht heeft, kunnen we vertrekken. Oh nee, nog niet. Een stel moet van schoeisel verwisselen. Maar dan kunnen we echt op pad.

Op weg om de eerste van meerdere grafdorpen te gaan bezoeken. In deze dorpen staan stenen graftafels midden in en rondom het dorp. Op deze graftafels spelen de kinderen en leggen de vrouwen o.a hun was te drogen en zo maken voorouders nog steeds onderdeel uit van het dagelijks leven. Een groot deel van de bevolking in Sumba hangt nog het Marapu geloof aan waarin geesten van voorouders, goden en stenen graven een belangrijke rol spelen. 

Het eerste dorp dat we bezoeken is Wainyapu. Hier wonen 28 grote families en is hiermee een relatief groot dorp door groot aantal bewoners. Als we aankomen worden we gelijk begroet door de kinderen uit het dorp, die in eerste instantie verlegen zijn maar ons wel overal (op afstand) volgen. Na een korte tijd durven ze wat dichterbij te komen en zien we aan de (vooral versleten ) kleding dat ze vast van eerdere toeristen Het bekende voetbalshirt met Ronaldo erop hebben gekregen, tsja dan moet Alfons wel wat van Feyenoord geven natuurlijk en staat hij heldhaftig zijn Feyenoord polsbandje af aan één van de kinderen. Die dit bandje wel gelijk omdoet. 

Wat vooral opvalt is dat de huizen in deze dorpen zijn gebouwd van bamboe en enorme hoge daken hebben die zijn bedekt met alang alang (gedroogd gras). Dit gras is voor de bevolking goedkoop en makkelijk aan te komen, maar heeft wel een groot nadeel want het is zeer brandbaar en helaas komt het met enig regelmaat voor dat deze huizen afbranden. Rituelen zijn een belangrijk onderdeel in het leven van de mensen in deze dorpen en voor de bouw van een nieuw huis moeten er eerst diverse rituelen moeten worden uitgevoerd voordat er bijvoorbeeld weer kan worden gestart met bouwen van een nieuwe huis (hier helpt het hele dorp aan mee). Ook is er weer een ritueel als het klaar is om te worden bewoond. Een onderdeel van zo'n ritueel betreft vaak het slachten van een dier, waarbij men dan het hart van het betreffende dier bekijkt en als dit goed wordt bevonden zijn de tekenen gunstig en kan er (bijvoorbeeld )worden gestart met bouwen. De huizen zelf bestaan uit 3 gedeeltes. 

In het midden gedeelte van het huis leven de gezinnen (vaak meerdere bij elkaar) bovenin het huis is  voor de opslag van diverse goederen en onder het huis worden de dieren die in bezit zijn van de bewoners gehouden, zoals de varkens, kippen en paarden.

In het dorp Wainyapu is het dorpshoofd, de koning en hij mag in elk huis van het dorp wonen. Koning zijn gaat van vader op zoon, de koning was 2 weken geleden overleden en nog geen nieuwe koning benoemd. Het is de mannen toegestaan meerdere vrouwen te hebben ( net zoals in Nederland) , maar hij moet deze dan wel kunnen onderhouden. De mannen uit het dorp werken vaak op het land en verdienen hun geld met verkoop van diverse producten. In het dorp staan vele stenen graven, per graf kunnen twee of maximaal drie mensen worden begraven. De stenen graven worden dan met een ritueel geopend en met een ander ritueel wordt de overleden persoon bij geplaatst en weer met een ritueel gesloten. Soms kan het lang duren voordat iemand wordt begraven omdat er bijvoorbeeld nog geen stenen graf  is en dit eerst gemaakt moet worden. De overleden persoon wordt dan gewikkeld in dekens die worden meegebracht door alle mensen uit o.a. het dorp en ontstaat er een soort mummificatie, waardoor een lichaam gedurende langere tijd bewaard kan blijven. Een overeenkomst met de gebruiken in Torajaland, Sulawesi.

Het was een bijzondere en mooie ervaring om in dit dorp te lopen en foto's te mogen maken. We mochten  praktisch overal kijken en lopen tussen de huizen en graven van de mensen die hier in een hechte gemeenschap met elkaar wonen. Als we weg gaan worden we uitgezwaaid door de kinderen die inmiddels niet meer zo verlegen zijn en gaan op weg naar het tweede grafdorp. Dit dorp ligt op een plek waar het uitzicht echt adembenemend is, maar wat hier vooral opvalt is dat de bewoners graag willen dat je foto's maakt waarvoor dan betaald moet worden. Onze gids had ons hier al voor gewaarschuwd en dus hebben we vooral foto's gemaakt van het prachtige uitzicht. (Daarvoor hoefden we niet te betalen). Hierna gaan we op pad om een 3e grafdorp te bezichtigen, wat in dit dorp vooral opvalt is hoe vriendelijk de mensen zijn die hier wonen en dat ze graag met ons in contact willen komen zonder opdringerig te zijn en/of proberen je iets te verkopen. Bijzonder is ook dat we hier worden uitgenodigd om in een huis te kijken. Binnen blijkt de indeling voornamelijk te bestaan uit een aantal aparte slaapruimtes (mensen slapen op een matje op de bamboe grond) aan de rand van het huis. In één van deze ruimtes zit een oude Ibu (oma) van ruim 80, op haar hurken op de grond.  In het midden is een plaats gemaakt met een grote koof erboven waarop wordt gekookt , verder is er niets.

Nadat Eric het gastenboek heeft getekend (dit boek ligt bij alle dorpen) en wij met elkaar hebben besloten een gift te geven voor de gastvrijheid, vertrekken we richting de kust. 

Op deze plek bij de kust zijn er enorme golven te zien die tegen de kust uiteen spatten en de meest spectaculaire plaatjes gaven, ook hebben we hier een prachtige zonsondergang gezien. Het is dan wel al bijna 18.00 uur en rijden we in 2 uurtjes naar het hotel Mario waar we één nacht zullen verblijven. Als we aankomen is het inmiddels hartstikke  donker en kunnen we dan niets van de omgeving zien,  het hotel ligt namelijk direct aan zee. We worden in het hotel hartelijk ontvangen door het personeel en kamers zijn hier prima,  nadat we onze klamboes hebben opgehangen gaan we rond 21 uur eten bij het hotel. Het eten is hier oké maar dat is het dan ook. Wat wel direct opvalt is dat het eten wel duur is voor Indonesische begrippen en je eigenlijk niet anders kan dan in het hotel te eten, omdat je een chauffeur nodig hebt om je naar het stadje te brengen. Onze gids en chauffeur waren inmiddels (natuurlijk) vertrokken om ergens te gaan overnachten.  

Na het eten besluiten Maikel, Eric en Carla nog even te gaan zwemmen in het mooi verlichte zoutwater zwembad. Rond 23.00 uur zijn we best vermoeid na deze lange dag van reizen en mooie ervaringen dat we, besluiten te gaan slapen. De volgende morgen zijn Marietta en Eric rond 06.00 uur opgestaan om de zonsopkomst te zien en die was ook weer spectaculair en ze hebben hier prachtige foto's van gemaakt haha dat is fijn want kunnen wij zonder zo vroeg op te staan hiervan  meegenieten. Het hotel Mario ligt op een prachtige locatie direct aan het strand zoals we kunnen zien in de ochtend.