Schrammen en Co on tour in Sulawesi dl 7

Reisverslag deel 7 Schrammen en co on tour in Sulawesi

Op 25 juli kwamen we keurig op tijd op het vliegveld van Palu aan, voor onze binnenlandse vlucht naar Manado (noord Sulawesi). Bij het inchecken bleek dat we maar slechts 10 kg per koffer mee mochten nemen en dus gezamenlijk aan 38 kg te veel gewicht bij ons hadden. Betalen dus! Kosten 33.000 rp per kg, nou reken maar uit best een bedrag......
We vliegen met Wingair en Marc heeft nog even fijn(not)  voor de vlucht naar de safety ranking gekeken. Brrrrr  die bleek niet al te best, lees ronduit slecht ze scoorden een 1 (geen 0, omdat er nog geen fatale ongelukken waren gebeurd... Aargh!) Was dit te merken,  ach het kleine toestel met de twee motoren en heel weinig beenruimte had 2 stewardessen aan boord, die tijdens het landen en opstijgen stoelleuningen achteruit lieten staan, kleppen van bagageruimte die open vielen niet meer dicht deden, tassen mochten gewoon op schoot en een stewardess die steeds zat te knikkebollen op haar eigen stoel bij landen en opstijgen........een kniesoor die daar op let, nietwaar?
Kortom,  we waren blij dat we veilig zijn geland  en onze (duur betaalde) koffers mee waren gekomen. We werden opgewacht door twee chauffeurs van ons hotel in Manado die zelfs voor ieder van ons een koud flesje water bij zich had, wauw echt topservice!  Ze brachten ons naar een goed en idyllisch hotel midden in een kampong in Manado. Wat een luxe! Alles deed het! 's Middags hebben we in de kampong nog een wandeling gemaakt en in de lokale winkeltjes snoep gekocht die we natuurlijk ook gelijk weer uitdeelden aan de kinderen.  Ook kochten we twee plastic ballen die we, nadat Maikel een poging in slow motion deed om de snelle jongetjes te overbluffen met zijn voetbalkwaliteiten, ook bij de kinderen achterlieten. Superblij waren ze. 
We hebben slechts 1 nacht in het hotel geslapen waar het uitzicht ook werkelijk fantastisch was - zo ook de zonsondergang ( zie foto s). Onze allerlaatste nacht op Sulawesi slapen we nog een keer in dit mooie hotel. Dat is vast een goed vooruitzicht.
De volgende dag werden we om 10 uur opgehaald door onze  nieuwe chauffeur en relipopliefhebber Samuel ( ja idd een christelijke naam) die we dan drie dagen tot onze beschikking hadden. Ook Samuel sprak jammer genoeg zeer weinig Engels, dus tsja het was niet anders dan maar weer met handen en voeten communiceren.
We rijden in ongeveer 3 uur naar Tankoko Lodge, dit ligt naast het Tangkoko National Park, dit is een tropisch regenwoud en beschermd gebied. We hebben in dit park onder begeleiding van lokale gidsen 2x een tocht gemaakt. De 1ste tocht doen we gelijk op de dag van aankomst in de namiddag. We trekken allemaal onze jungle-outfit aan, dus lange broek, sokken en goede stevige dichte loopschoenen - haha nou best heeeel warm dus in de jungle. Maar ja, bescherming tegen alle kruipende en andere beesten is best belangrijk vonden wij.
De tocht duurde ongeveer 2,5 uur en we spotten dan al snel de koeskoes -beertjes hoog in de boom. Dit is een buideldier en er wordt gezegd dat deze diertjes een beetje op Koala beertjes lijken. Niet dus!  We zien zelfs de Greenbackvogel. Een zeldzaamheid volgens de gids. De vogel leeft alleen op Sulawesi. Dat geldt ook voor de Tarsiers (het spookdiertje), de kleinste apensoort ter wereld, ze zitten overdag verstopt in een boom. De diertjes zijn zo groot als je hand, echt zo schattig, met van die grote ogen. Het lukt een lokale  gids om er 1 uit de boom te laten springen door een sprinkhaan op een tak vlakbij te plaatsen, die vinden ze erg lekker namelijk. 
De tocht was redelijk hels. Zeker als je bedenkt dat het al snel donker wordt. Met lampjes probeerden we de weg terug te vinden over de gladde boomwortels en stenen in het oerwoud. Vlak voordat we de auto bereikten, stond er ons nog een verrassing te wachten. Tarantula's!!! Eerst eentje en later nog drie....
Moe en voldaan keerden we terug naar de lodge. 
De volgende dag gingen we weer op pad. Nu heel vroeg in ochtend, om 5 uur, om de makaken te zien en bijzondere vogels, zoals de longbird. Alleen Marietta ging niet mee, de helse tochten van deze reis begonnen nu echt hun tol te eisen.... Maar de vijfkoppige Schrammenexpeditie liet zich niet uit het veld slaan! Boemeldeboemel, de wagen ploegde door met water gevulde kuilen en daar stonden we in het aardedonker bij de ingang van het National Park. Onheilspellende geluiden klonken uit het oerwoud. Moedig stapten we gewapend met zaklampjes de jungle in. Plots wees de gids omhoog. "Monkey!" We tuurden omhoog, zagen bomen en gebladerte, maar geen makaak. Steeds weer wees de gids naar verschillende plekken hoog in de bomen. "Makaak! Monkeys!" En ja hoor, we konden de klauteraars ook zien en als je pech had, pisten ze je ook nog eens onder... Even later daalden ze massaal af. Een opdondertje haalde het in zijn hoofd om aan Marcs broekspijpen te rukken. "Makan!", leek hij te eisen. Toen hij niks kreeg, haalde hij hetzelfde trucje uit bij Carla. Ook hier tevergeefs. De gids had inmiddels zijn zinnen gezet op het spotten van een inheemse vogel. Na steile paadjes beklommen te hebben, bleef hij staan en wees naar een hoge boom. "Nest!" Andere groepjes toeristen tuurden geduldig naar wat op in de verte op een nest leek. Na 20 minuten turen naar een boom zonder vogel, dropen de diverse groepjes toeristen af. Wij niet. Onze gids was een aartsoptimist. "Wait for 15 minutes. Bird will come" en verdomd, als het niet waar is, even later was er een luid geflapper te horen. Een hornbill kwam aangevlogen en settlede zich in het nest. De Schrammen slaakten een  "Oh!" en een "Ah!" Wat een mooie vogel! Moe maar voldaan keerden we badend in het zweet terug naar het lodge voor een welverdiende douche en ontbijt. 
Bij de ontbijtzaal zagen we in een bamboeboom nog een kleine uil; in dit gebied kom je echt van alles tegen!
We vervolgden onze weg naar Tomohon.
Ook deze keer een korte reis van een paar uur. Deze tocht voert ons door het gebied van het Minahasavolk. Overwegend christelijk. De chauffeur stopte bij een bijzondere begraafplaats, waruga, waar de mensen in een zittende houding boven de grond werden begraven. Je ziet een soort betonnen hok met daarop een bewerkt dak. Daarop staan afbeeldingen van het aantal mensen dat erin begraven is en het beroep dat werd uitgeoefend. Voorheen werden de mensen vlakbij de woning begraven, maar op last van de Nederlanders werd dit niet meer gedaan en werden de mensen op een aparte begraafplaats begraven. Vlakbij de waruga was een waterfall (volgens de chauffeur). Dit bleek een kleine waterplaats met mooie wandschilderingen eromheen te zijn, met stenen erin die ervoor zorgden dat er telkens luchtbelletjes naar bovenkwamen.
In Tomohon bereikten we ons resort, Onong's Palace. We werden ontvangen door Bob alias Doddy alias Coby. Een bijzondere figuur. We kregen allen een bungalowtje middenin de prachtige natuur. Bloemen, planten, bomen. Met bijbehorende beesten. Die ook door alle kieren en gaten de bungalows in kropen.... Carla en Marietta zagen er zwaar tegenop om er te gaan slapen. De aanwezige klamboes zaten vol gaten, vieze vlekken en... kakkerlakken verbleven er ook graag. De matras was ook een geliefde plek voor beestjes en mieren. Kortom een big nono. Marietta stelde het moment van slapen verder en verder uit hahaha. Hoe het verder ging? Lees dat morgen