Tussenstop Timor deel 4

Tussenstop Timor

Voor zessen 's morgens, als het nog overal in Indonesië pikdonker is, vertrekken we met een lege maag naar het vliegveld van Waingapu. Een stief kwartiertje later arriveren we bij een nog gesloten vliegveld, of beter gezegd: vliegveldje. Op het bord lezen we dat de vlucht van Wings Air richting Kupang vertraagd is met tien minuten, vijftien minuten. Een fikse prestatie van de vliegmaatschappij die bekend staat om zijn urenlange vertragingen. 
Omdat we toch nog even moeten wachten, onderneemt Marc een van zijn vele vruchteloze pogingen om geld te pinnen bij de ATM.

In vliegende vaart arriveert het grondpersoneel achterop de scooter op het vliegveld. Het duurt nog even en dan mogen wij naar binnen. Youdi heeft toegezegd om bij ons afscheid van Sumba aanwezig te zijn. Kennelijk wil hij zeker weten dat wij zijn eiland zullen verlaten. En ja hoor, daar is onze vrolijke gids met Facebookambities.

Is er een probleem met het inchecken van de koffers? Komen wij hier wel weg? Natuurlijk wel. Als de koffers door mogen blijkt alleen het opstarten van het systeem een probleem. Onze vouchers voor het overgewicht (met Wings Air mag je per persoon maar 5 kilogram ruimbagage meenemen) doen hun werk. Da's maar goed ook, want anders moeten we 350 euro extra lappen. Bovendien zien de dames bij het verlaten van Sumba de gelukkig nog een goedmakertje voor de 'gemiste Elvin'. Een knappe man, type Giovanni, zwaait de dames lief lachend uit. 

De vlucht zelf is een vlucht van niks. Een klein uurtje later zijn we al in Kupang, een stad aan de westkust van het eiland Timor. In Kupang is heel wat te beleven. Zee, grotten, apen. Party Jansen kiest als attractie van de dag de Monkey Cave, slechts een kilometer van het hotel.  Na een barre voettocht onder een verzengende zon langs de tsunami-vluchtroute belanden we volgens Google Maps bij de Monkey Cave. Er is echter niet meer dan een kampong in aanbouw te zien. Gelukkig komen de padvinderskwaliteiten van Maikel nu goed van pas. Hij wijst naar een verwaarloosd paadje in het struikgewas. Na wat geklauter worden 2 grotten zichtbaar.  Maikel waagt vervolgens zijn leven door tussen lianen, keien en plastic afval af te dalen naar de opening van een grot. Geen aap te zien, wel een plastic smeerboel. Even later kijkt hij op. Moeder roept. "Apen!" Een roedel apen omsingelt Eric, Carla, Alfons en Marietta. Het is de apen menens. Maikel en Marc gewapend met een stok klauteren weer omhoog naar de kampong om de vier te helpen, maar het is te laat. De apen hebben de vier weggejaagd. Na deze wat tegenvallende toeristische ervaring banjert het weer complete gezelschap terug naar het hotel, begeleid door toeterende automobilisten die telkens "taksi?" roepen. De zes willen van geen taxi weten, en willen minimaal de dagelijkse portie van 10.000 stappen halen en mompelen dan ook richting automobilisten: "Djalan, djalan!" En dus gaat de tocht onder de warme zon voort richting On the Rock hotel. Wanneer de zes beneden aangekomen zijn, splitst de groep zich -> Maikel en Alfons gaan via de straatkant en de anderen via het strand. Nadat een ieder zich weer gemeld heeft bij het hotel, begeeft de groep zich naar de bar om een Bintang of iets anders tot zich te nemen. Als de party weer bijgekomen is van de zware tocht gaan Eric, Carla en Maikel richting zwembad om echt af te koelen. Vanzelfsprekend gaat het balletje van Maikel ook mee! Carla merkt dat al heel snel, AU! 

's Avonds gaan Carla en Alfons alvast naar het restaurant om een tafel te reserveren en de sundown te bekijken. Carla wordt dan door een paar danseressen gevraagd om op de foto met hen te gaan. Als dank hiervoor krijgen Carla en Alfons een lekker snackje aangeboden. Als de hele groep bij elkaar is, moet het naar de bar gaan om daar te eten -> restaurant is afgehuurd door o.a. de danseressen. Bij de bar duurt het een tijdje voordat we geholpen worden, maar als het eten er is, laat een ieder het zich goed smaken. En met een zeer voldaan gevoel gaat iedereen naar bed, want de volgende ochtend moeten we om 05:30 uur acte de présence geven om naar het vliegveld gebracht te worden.

Na een rustig nachtje staat een ieder weer fris en fruitig, nou ja, niet iedereen😜, om 05:30 uur bij het busje van het hotel. Deze brengt de groep naar het vliegveld. Het inchecken gaat niet echt snel, maar ja, het is vroeg en een medewerkster van het personeel vindt appen toch ook wel belangrijk. Maar okee, na twee keer door een security check te zijn gegaan, komen we in de vertrekhal. In deze vertrekhal zijn niet alleen mensen aanwezig, maar ook gigantisch veel muggen😝. Gelukkig heeft de vliegmaatschappij Wings Air niet zoveel vertraging en kunnen we om 07:20 aan boord gaan. 

Het propellervliegtuig staat ons al op te wachten  en vrij snel kunnen we opstijgen. Voordat we opstijgen doen we een poging om alle in het toestel aanwezige muggen om zeep te helpen. Bovendien moet Eric weer goed opletten wat de stewardess hem allemaal te vertellen heeft (lees: in het Engels brabbelt). Al voor de tweede keer deze reis zit Eric op de eerste rij bij de nooduitgang. Voor reizigers van Wings Air betekent deze plek dat je in geval van nood de eerst aangewezen persoon bent om andere reizigers bij het verlaten van het toestel te assisteren. Een grote verantwoordelijkheid.
Marietta heeft er weinig vertrouwen in, Eric zit alleen maar muggen te meppen.