Deel 9: Kou en chaos

4 augustus: We zoeken de kou op!

In deze fase van onze prachtige reis door Flores zijn we toe aan wat verkoeling. De Keli Mutu vulkaan was voor ons slechts een opwarmertje!
In de vroegte, 8 uur, laten we het eenvoudige guesthouse in Riung achter ons en trekken we richting het hooggelegen, noordelijke Bajawa. Het wordt een lange No Roads-route, zoals we de wegen inmiddels noemen. We kennen nu de echte betekenis van zwevende organen.

Riski leidt ons naar Soa, waar heetwaterbronnen zijn. Een soort van waterval waar toeristen en locals in liggen of zitten en genieten van het warme water. Locals doen er ook de was, of wassen hun haar en kinderen spelen er met volle pret. 
Wij zijn echter een beetje verrast -ook al hadden we het kunnen weten... Snel worden zwemkleren en handdoeken uit de koffers getoverd en het bekende watertrio stapt de bronnen in. 
Na deze ontspanning zoeken we in Bajawa een leeg restaurant op, waar we ongehinderd heerlijk kunnen eten. 

De gevulde maag is nodig om een volgend dorp aan te kunnen. Grafdorpen zijn wel kenmerkend voor deze eilanden. Elk dorp heeft een eigen karakter, maar de kerngedachte is gelijk. Een mevrouw Letitia komt naar voren en wil ons graag rondleiden. Riski volgt haar kritisch en waarschuwt ons op sommige momenten non-verbaal. De chief die Riski het gastenboek voorlegt -dit gebeurt in elk dorp- vraagt om een vergoeding die veel hoger ligt, dan wat normaal gegeven wordt en weigert een bonnetje te geven. Er volgt een heftige woordenwisseling en Riski gaat niet in op het verzoek. Dit dorpje wordt zo minder interessant voor toeristen én gidsen, zegt Riski. Eric verzoent zich ondertussen met Letitia door haar een bal te geven voor de kids. Hij had er niet op gerekend dat ze kon volleyballen. Letitia verslaat hem genadeloos.
We smeren hem.

Op weg naar het hotel. Riski roemt de bungalows en we worden nieuwsgierig. Die nieuwsgierigheid houdt ons op de been: het is inmiddels erg koud geworden. Koude benen, koude armen, we zijn er niet op gekleed. Gelukkig krijgen we een warm onthaal van Jimmy, de manager van Manulalu hotel. Jimmy is vrolijk, enthousiast, kent meteen onze namen. 
Het hotel ligt bovenop een berg. En als we voorbij het restaurant lopen zien we de immense bergen voor ons opdoemen. WOW, wat een adembenemend uitzicht. We zien ook de vulkaan Inerie. Helaas is deze door de bewolking maar deels te zien, maar oh, wat is het hier prachtig!
Voordat we naar de lagergelegen bungalows gaan, noteert Jimmy onze dinerwensen en vertelt hij dat we door de auto van het hotel naar en van de bungalows gebracht worden. Een taxiservice dus, wat een luxe.

We worden in een auto geperst en na vele scherpe bochten bereiken we de bungalows. Dat blijken complete huisjes te zijn. Super!!! We zijn weer in een paradijs beland! Alle hebben een prachtig uitzicht, er is een balkon/veranda met ligbank, heerlijk bed met klamboe, grote badkamer....te veel om op te noemen.

Voor muggen is het ook een paradijs helaas. We kiezen voor het Franse Sumbarecept. Spuiten voordat we naar het restaurant gaan en goed insmeren.
En natuurlijk dik aankleden, want het is nu echt onaangenaam koud.

Onze taxi staat op tijd klaar, we arriveren in het restaurant waar luide Zuid-Amerikaanse muziek en reggae uit de boxen schalt, het eten is heerlijk, we hebben het echt geweldig. Super dat we hier twee overnachtingen hebben!

5 augustus: De dag dat alles (gruwelijk) mis gaat..

De ontbijtkaart is simpel, maar ingewikkeld tegelijk. Wat kunnen we wel of niet krijgen, maar uiteindelijk lukt het ons om te bestellen en te smikkelen. Nou ja, niet iedereen. Maikel voelt zich vandaag helaas niet erg lekker. Hij besluit om terug te gaan naar de bungalow. Zo jammer voor hem. 
En wanneer de anderen al volgegeten bij de uitgang staan, wordt na herhaald verzoek van Marietta haar pancakes geserveerd. Echt erg lekker, maar ze moesten helaas wel snel weggeduwd worden...

Met z'n vijven gaan we onder leiding van Riski een wandeltocht maken van een uur, traditionele dorpjes bezoeken en dan terug naar de bungalows om Maikel op te pikken voor de lunch.
De wandeltocht van een uur wordt een barre tocht van twee uur. Riski huppelt over de losse stenen omhoog en omlaag, vraagt ons om voorzichtig te lopen en vertelt heel veel over de planten, de bomen (bamboe, bananen, palm) en het doel van kruiden en bladeren bij wondheling, wat eetbaar is, wat je als wc-papier kan gebruiken, etc. 
Hij ziet al snel aan de niet soepele tred van Marietta dat een wandelstok nodig is. Hij breekt een grote tak af en ontdoet een deel van de schors (handvat) en wij zien weer de junglebeelden uit Bukit Lawang, Sumatra, terug hihihi. Het is echter Carla die vreselijk onderuit gaat op de losse steentjes. Maar zij veert fluks weer op de ranke beentjes en haar enkel zal het zeker deze tocht nog wel volhouden.

Terloops vertelt Riski dat er slangen her en der zijn: groene giftige slangen, pythons, cobra's. Dus "be careful ja"! We zijn helemaal blij... En anders ontmoeten we misschien wel spinnen en wilde zwijnen. Voor de laatste hebben locals soms grote geweren bij zich. Maar wij hebben gelukkig Riski bij ons!

Hij voert ons veilig naar het dorpjes Luba en Bena. In Bena wordt een ceremonie voorbereid voor de opening van een nieuw huis (vervanging van een oud huis). Die vindt morgen plaats. We zien de laatste werkzaamheden aan het dak. De ceremonieleider loopt in traditioneel gewaad met kleurrijke sieraden heen en weer. Af en toe belt hij met zijn mobieltje.
We lopen nietsvermoedend richting de mannen die bezig zijn met het klaarmaken van het eten. Nou ja, met het slachten van varkens. Aan een wand hangen de grote varkenskoppen...brrrr....Marietta wordt in 1 klap vegetarisch.... Zij verlaat samen met Carla snel dit deel van het dorp. Het dorp is erg indrukwekkend, groot, met bebouwing op verschillende niveau's en erg mooi.

De vermoeide lijven laten een derde dorp niet toe en we keren terug naar het hotel, waar we weer samen met Maikel zijn. We nemen een drankje, wandelen rondom en genieten van het uitzicht.

We bestellen alvast voor het avondeten om 19.00 uur en willen terug naar de bungalows. Helaas, pindakaas.... Geen taxi beschikbaar, niemand kan ons rijden, sorry sorry. Na drie kwartier willen we toch weg. Zelf lopen is nauwelijks een optie. Uiteindelijk rijdt iemand die in de keuken werkt, ons naar de huisjes. Het taxisysteem vertoont gebreken.  

Het is inmiddels weer steenkoud geworden. Buiten zitten lukt nauwelijks door de vele muggen. Alleen Eric is moedig en is gewapend met wierook, deken, deet en... de spuitbus!

Onze avondtaxi arriveert een kwartiertje later en we hopen op tijd te zijn voor het avondeten. Dat zijn we gelukkig. Zo blijkt later. Trouble in Paradise. Trouble in Jamaica.

Er gaat iets mis met onze bestelling (Marietta en Alfons krijgen een ander voorgerecht geserveerd, ook lekker, hoor!), het hoofdgerecht wordt er maar meteen bij gezet en Carla en Maikel krijgen bijna een uur helemaal....niks. Marietta krijgt haar bijgerecht nadat ze eigenlijk al uitgegeten is. Kortom er gaat van alles mis in de keuken. Het bedienend personeel loopt er een beetje ontredderd bij, Jimmy loopt druk heen en weer om te sussen, één man staat te koken, twee zijn aan het snijden en vier staan er af te wassen.

De live artiest vraagt of iedereen happy is en enjoying his meal. Maar de gezichten van de gasten staan op onweer. Ook Carla die na een uur ongeduldig wordt, houdt het niet meer. En wij kunnen haar niet meer tegenhouden. Snel daarna krijgen Carla, Maikel en ook Marc hun hoofdgerecht. Maar het voorgerecht laat op zich wachten en het hoofdgerecht is koud... Pfff. Aan onze tafel ontploft bijna iemand.

Maar dat is nog niks vergeleken met de tafel van de Franse familie. Die zijn laaiend omdat zij ook niks te eten kregen. De live artiest overstemde de uitbarsting daar. 

Het restaurant stroomt leeg en alleen wij, nog aan het eten, en een stel Engelsen blijven over. Trouble in paradise is nooit leuk en we zien ook dat het personeel zo erg haar best doet, maar het hun gewoonweg niet lukt om het goed te organiseren. We horen hun heel vaak, so sorry, so sorry zeggen. Zo sneu. We geven ons maar over aan de live muziek en brullen waar mogelijk mee.
Met gemengde gevoelens vertrekken we ten slotte naar onze bungalows. Jimmy doet ons persoonlijk uitgeleide.