Terug in Indonesië -> deel 6

Op donderdag 1 augustus vertrekken we om 8 uur ‘ s morgens vanaf het mooie Seaworld Beach hotel met enige weemoed. Wat hebben we hier genoten van de mooie locatie. Onze bungalows op het strand waar je vanuit je bed uitzicht had op zee en de zonsondergang vanuit je strandstoel voor je
bungalow kon zien. Maar goed aan alles komt een einde dus ook aan ons verblijf in Maumere.

We gaan op pad naar Moni en hebben we sinds vandaag een gids. Gisteren heeft hij zich al even kort aan ons voorgesteld en met ons doorgenomen wat we vandaag zullen gaan zien en doen. Hartstikke leuk allemaal, maar Risky heeft wel gelijk de mededeling dat hij om 8 uur ‘s morgens wil vertrekken, ivm het volle programma. Wohhh, pluk de dag zullen we maar zeggen, vooral Maikel is blij met dit vroege vertrekuur.

Risky onze gids voor de verdere reis op Flores spreek goed Engels en is een ervaren gids, dat merken we direct als hij onze vragen beantwoordt en uit zichzelf al veel vertelt als we onderweg zijn, leuk!

Allereerst gaan we op zoek naar een ATM (pin)automaat, omdat we volgens Risky de eerstkomende dagen geen pinautomaat zullen tegenkomen waar wij kunnen pinnen. Binnen een paar minuten minuten zijn we bij een de ATM pinautomaten, er zijn er drie, maar slechts één werkt voor onze passen. Deze trekken we dan ook met elkaar gelijk leeg. We nemen namelijk bijna 20 miljoen op, helaas zijn het rupiah’s. Als dit Euro’s zouden zijn geweest, dan zouden we allemaal echt direct stoppen met werken.

Oké, hop bussie in en nu echt onderweg naar onze eerste stop, het vissersdorpje Wuring.
Het allereerste dat hier opvalt is de enorme armoede, huisjes van golfplaten, van slecht hout of een soort rieten matten en huisjes die
langs de kustlijn op gammele palen staan. Dit is nodig i.v.m. stijgend zeewater tijdens vloed. Één ding hebben de meeste huizen met elkaar gemeen, ze storten nog net niet in. Overal ligt vuil op straat en opvallend is de enorme berg plastic afval dat overal ligt, maar zich vooral heeft verzameld onder de huizen in het zeewater. De bevolking beseft helaas nog niet het belang van schoonhouden van de zee waar zij toch hun vaak schamele inkomsten vandaan halen door verkoop/opbrengt van visvangst. Zij lijken slechts te denken aan het overleven van dag tot dag. De mensen uit het dorp zijn vriendelijk en omdat wij een heel klein beetje willen bijdragen aan hun inkomsten, kopen wij bij de verschillende kleine lokale winkeltjes wat zakjes deetlotion, voetballen en snoep voor de kids. We lopen door naar de haven, dit is de grootste haven in Flores. Risky vertelt dan ook dat er vooral nog veel ruilhandel wordt bedreven, zoals bijvoorbeeld een zak rijst tegen een gedeelte van de visvangst.

Hierna bezoeken we een katholieke kerk (90% van de bevolking op Flores is katholiek) waar in eerste instantie een niet stenen kerk geplaatst is door de Portugezen, later is deze vervangen door de Nederlanders en hebben zij er tussen 1896 tot 1899 een stenen kerk gebouwd. De kerk wordt dan op 24 december (kerstavond) 1899 officieel geopend en is tot op de dag van vandaag in gebruik. De lokale gids vertelt ons dat er elke zondag in de kerk één dienst is die dan zo vol zit dat er zelfs buiten de kerk stoelen moeten worden geplaatst.
M.b.v donaties wordt de kerk goed onderhouden, zo is deze pas nog weer helemaal geverfd en ziet er netjes uit.

Een klein stukje verder is een dorpje waar de vrouwen de specifiek voor Flores handgemaakte Ikatdoeken maken. Hier worden we opgewacht door Maria (ze herhaalt haar naam meerdere keren, zodat we zeker ook bij haar wat van deze doeken zullen kopen😉), de lokale gids. Maria laat ons het hele proces voor het maken van deze doeken zien. Allereerst de katoenbolletjes deze gaan door een speciaal molentje, waardoor de pitten worden verwijderd. Carla mag dit ook proberen het lijkt eenvoudig maar het valt niet mee. Dan wordt er door twee dames met stokken op de katoen geslagen zodat deze uit elkaar valt en zacht wordt, de vrouwen slaan 5 min en wisselen elkaar dan af. Maikel en Carla proberen dit ook, maar moeten er vooral opletten elkaar niet te raken haha. Dan wordt er van het katoen een draad gesponnen op een klein soort spinnenwiel. En zo krijgen we bij iedere “werknemer” te zien wat ze aan het doen zijn. Vanzelfsprekend aan het eind van deze workshop wordt er verwacht dat er wat gekocht wordt. En dan begint het circus pas echt. Elke vrouw probeert je wat Ikatdoeken te verkopen en o wee, wanneer je het bij een andere vrouw wat koopt. Het gescheld naar elkaar toe is niet van de lucht. Gelukkig koopt elk onderdeel van de Party Jansen wel wat en nog wel bij verschillende vrouwen. Aardig he😜.

Inmiddels zijn we alweer wat uurtjes onderweg en wordt het tijd voor de lunch. Hiervoor moeten we dan nog weleen uurtje rijden, want we gaan lunchen op de Coconut Beach. Het eerste gedeelte van de weg hiernaar toe gaat nog prima, maar het laatste stuk is zeker voor onze chauffeur August een uitdaging, hier is gewoon geen weg!
Wat nog grappiger is, dat er aan het begin van deze slechte weg een provisorische slagboom is gemaakt waar twee jongens staan die geld vragen voordat ze de slagboom open doen. Niets officiel, nee gewoon een manier om wat geld te verdienen. Betalen dus 20000 roepia’s is ongeveer 1 euro 20. . De slagboom wordt door de heren opgetrokken en we kunnen onze weg vervolgen. Direct worden we lekker door elkaar geschud , maar na een minuut of 10 komen we dan aan op Coconut Beach, dit strand is in één woord adembenemend mooi. We eten hier heerlijk Indisch bij een lokaal strandtentje met prachtig uitzicht op de zee.
Om 14 uur gaan we weer op weg naar ons hotel voor de nacht waar we rond 16.30 uur arriveren. Het hotel is een Eco Lodge met slechts het hoognodige. De ruimte is wat krap voor drie personen, maar ach het is slechts voor een paar uurtjes, want we moeten om 3 uur in de nacht al opstaan om te vertrekken naar de Keli Mutu vulkaan. De kamer ziet er verder netjes uit en we hebben een buitendouche, hartstikke leuk. Marietta, Eric en Marc hebben deze ook, maar daar blijkt geen gaas voor de open ruimte te zitten waardoor de muggen vrij spel hebben en Marietta gelijk 2 x steken, au!
We eten rond 19 uur in het restaurant en smaakt weer prima. We besluiten allemaal rond 21 uur naar bed te gaan om toch nog heel even een paar uurtjes te kunnen slapen, voordat we starten aan ons nachtelijk avontuur het beklimmen van de vulkaan Keli Mutu.